Afscheid...

[marco]

Nou, gezellig zal je denken, maar ik moet toch even tegen iemand aan kletsen en mijn verhaal kwijt. Dus jullie zijn de sjaak, gezien de rest slaapt. Sorry, hierna zal ik gewoon weer gezellig doen...

 

 

Daar stond ik dan, tranen in mijn ogen en een vreemd gemengd gevoel van opluchting, machteloosheid en verdriet.

Terwijl beneden op het marktplein het bevrijdingsfestival aan de gang was en de hele stad stond te feesten, lag mijn opa op zijn sterfbed. Wat een contrast.

Door de herrie heen probeerde ik nog met hem te praten. Ik kon in ieder geval nog afscheid nemen, gelukkig maar. Ik had hem wegens omstandigheden al twee jaar niet gezien en speelde de laatste tijd vaak met de gedachte om contact op te nemen. Om de een of andere vreemde reden is het nooit gelukt. Dankzij smerige leugens werd onze familie uit elkaar gerukt en ben ik ze twee jaar kwijt geweest.

Die middag belde ineens mijn neefje op om te vertellen dat opa niet meer lang zou hebben. De goede man had ons al vaker verrast door rechtop in zijn bed te zitten, helemaal klaar voor het leven, op de dag dat de artsen ons zeiden afscheid te komen nemen. 'Zo pikkie, ben je daar ook' was het soort begroeting wat ik dan kreeg.

Dit keer zou het niet gebeuren. Geen medicijnen meer, geen opknapbeurten meer, het was over.

Ik kwam binnen en schrok van wat ik zag. Was dit over van de man die mijn opa was?

Nog die avond vertelde ik hem dat ik spijt had van hoe het leven was gelopen, dat ik hem nooit iets kwalijk had genomen en dat ik van hem hield.

Toen kwam het moment dat ik moest gaan, maar ik wilde niet. Terwijl ze buiten verder aan het feesten waren en met de band meezongen stond ik te bedenken hoe ik in godsnaam afscheid moest nemen. Ik ben drie keer terug gelopen, ik kon het gewoon niet. Maar het onvermijdelijke moest gebeuren. Ik heb hem nog stevig beetgepakt en met de laatste kracht die hij in zijn lichaam had pakte hij ook mij beet.

Hij kon nog amper praten, maar ik wist dat het goed was. Ook had hij onze dochter nog nooit gezien, maar hij heeft nog even kunnen genieten van een paar foto's. Had ze nog maar een keer mee gekund.

Toen ik twee dagen later wilde bellen om toch nog een keer langs te gaan was mijn neefje me al voor. Opa was overleden.

Na mijn bezoek heeft hij nog één keer iets tegen oma gezegd: 'Marco...'

Hij kon bijna niet geloven dat we elkaar toch nog één keer hebben gezien en afscheid konden nemen.

Daarna heeft hij niet meer gesproken.

Ik raakte opa kwijt, maar vond daarna wel mijn familie terug.

Behalve mijn zus en mijn vader.

Hij wil me niet meer kennen. Wanneer ik naar mijn dochter kijk kan ik me niet voorstellen dat er ook maar één moment in mijn leven zal zijn dat ik haar niet meer bij me zou willen hebben. Al zou het haar schuld zijn, dan nog zou ik alles doen om het goed te maken. Want dat is wat je voor je kinderen doet.

 

Waarom ik dit met jullie wil delen?

Het is nu een jaar geleden en ik heb nog altijd spijt dat ik niet eerder contact heb opgenomen. Ja, we konden afscheid nemen, maar we hebben zo veel tijd verspilt met eigenwijs en boos zijn. Het vreet aan me en ik zal het nooit kunnen terug draaien.

 

Dus als je de kans hebt, maak het goed met je dierbaren. Voor je het weet is het te laat.

Geniet elke dag van de mensen van wie je houdt, zelfs als je ruzie maakt.

Zo was bevrijdingsdag vorig jaar ook voor mij persoonlijk een bevrijding, ik kon afscheid nemen en opa hoefde niet te sterven met het verkeerde idee dat ik niet van hem zou houden. Ik kon het nog net op tijd goedmaken.

En dat is iets wat ik elk jaar op 5 mei zal herdenken terwijl de rest een ander feestje viert.

 

Heren, nu terug naar het scheren en vrolijke dingen. Maar ik wilde het toch even kwijt en aangezien mijn vrouw en dochter nu heerlijk liggen te slapen krijgen jullie mijn overpeinzingen voor je kiezen.

Bedankt voor een "luisterend oor" scheervrienden.

[rare kwast]

Herkenbaar en aangrijpend verhaal.

 

Moeilijk om hier een passend antwoord/reactie op te geven.

 

Ik heb géén afscheid kunnen nemen van een zéér dierbare, omdat mijn familie destijds dacht: "ach, die zag je toch nooit meer..."

 

Vergeet niet, je hebt hem nog kunnen spreken en "afscheid" kunnen nemen. Onthoudt dat moment en vooral ook de mooie herinneringen die je hebt van vroeger!

 

Bij bijna alle families komen ruzies dan wel onenigheden voor, waardoor contacten verloren gaan.

Spijt? Ja, dat zullen wij allemaal wel hebben van bepaalde gebeurtenissen in het leven.

Veranderen doe je er niks meer aan, behalve dan door nu de aandacht te geven aan de personen die je nu lief hebt!

 

Sterkte!

[cutthroat]

Een aangrijpend en herkenbaar verhaal. Zoals rare kwast al aangaf: wat voor een reactie kun je daar nou op geven?

 

Koester de gedachte dat je het toch nog goed hebt kunnen maken met je opa. Denk aan de dingen die je wel hebt kunnen doen in plaats van de dingen die je niet hebt gedaan. En probeer nergens spijt van te hebben. De dingen lopen zoals ze lopen. Net zoals dat het leven te kort is om wrok te blijven koesteren, is het ook te kort om spijt te hebben.

[Snuff]

Niets is meer oog openend dan het aanwezig zijn bij het sterfbed van een ander mens als ze tot berusting gekomen zijn dat het einde nadert, daar leer je vaak het echte innerlijke wat leefde achter de facade. Voor ons westerlingen nog altijd heel erg moeilijk, we stoppen onze stervenden en doden weg om er vooral niet mee geconfronteerd te worden.

 

Vergankelijkheid is eigen aan de menselijke conditie, we weten het allemaal maar proberen er ons tegen te verzetten, verandering is eigen aan alles maar we houden vast aan het voorspelbare, het blijvende en maken onszelf daardoor ongelukkig. We zijn geschokt als mensen sterven en toch is dat het meest zekere in een mens zijn leven.

 

Mooi dat je toch dit hebt mogen meemaken Marco, jammer dat een ander deel niet kon waar gemaakt worden maar als je zus en vader dat niet willen moet je dat respecteren en toch je hart voor hen blijven openstellen. Geef je gezinnetje maar een extra knuffel, al de rest zoals bezittingen, scheergerief, carriere en noem maar op zijn slechts dingen waar we ons mee bezighouden maar weinig belang hebben.

 

(al ooit mijn onderschrift opgemerkt?)

 

Remember the five simple rules to be happy:

 

1 Free your heart from hatred - Forgive.

 

2 Free your mind from worries - Most never happen.

 

3 Live simply and appreciate what you have.

 

4 Give more.

 

5 Expect less

[Carloz]

Heftig man. Koester het positieve dat je toch afscheid hebt kunnen nemen en laat het gebeurde achter je. Daar heb je geen invloed op. Sterkte met verwerken!

[Kamp]

Heftig verhaal Marco, sterkte met het verwerken.

Geef je meisjes maar een extra knuffel en kus.

[antonius]

Mooie woorden en een heel herkenbaar verhaal.

Sterkte met de verwerking.

[Shaving Silly]

Hier ook herkenbaar.

Na 4,5 jaar geen contact met mijn vader en na 5 weken ziekenhuis afscheid moeten nemen.

5 weken is veel te kort om 4,5 jaar verlies in te halen.

Afscheid nemen is zo moeilijk maar je bent volgens mij [ net als ik met mijn vader ] met jou opa met een schone lei geëindigd en dat moet je vasthouden.

Het afscheid is niet het moment, het sorry zeggen en zeggen dat je van elkaar houd dat moet je koesteren.

Liefde overwint uiteindelijk van het slechte en als we van elkaar houden neem je de fijne herinneringen mee. Huil je tranen omdat je zoveel van hem hield maar hou je glimlach om het mooie.

 

Lieve Marco, geef het een mooi plaatsje, in je hart , in een doosje bij een foto en sluit het af :

Je bent met een schone lei geëindigd !!

 

Kus voor jou.

[efsk]

Ontroerend verhaal Marco. Het moment dat je je opa terugkreeg is er een om te koesteren en weegt vele malen zwaarder dan de hele periode dat jullie elkaar niet hadden. Zo is uit iets droefs toch iets moois geworden.

[Mesmer]

Bedankt dat je dit wil vertellen.

[Snowmiss]

Vaak voel ik mij gezegend dat dit soort zaken mij (nog) niet overkomen is.

 

Bedankt voor het delen van je verhaal.

[marco]

Heren en dame,

 

Bedankt voor de reacties.

Het is een jaar geleden en ik heb het wel een plaats kunnen geven. Het verlies was ook acceptabel omdat zijn lichaam na jaren ziek zijn ook helemaal op was. Zelf was hij moe van het strijden en wilde ook echt niet meer leven. Voor hem was dit het beste en dat voelde ook iedereen zo. Mijn oma zegt ook regelmatig dat ze hem graag terug zou willen, maar niet zoals hij was, want "die arme jongen was zo ziek."

Hij heeft een mooi leven gehad en zat vol met prachtige verhalen waar ik uren naar kon luisteren.

Hetgene waar ik wel nog steeds mee zit is het feit dat het zo gelopen is. In die twee jaar was ik boos, voelde ik me verraden en had ik toch ook wel verdriet. Maar je weet toch altijd dat je nog een kans hebt om het goed te maken. En dat heb ik te laat gedaan. En vreemd genoeg heb je altijd het meeste spijt van de dingen die je niet gedaan hebt.

Maar zoals anderen en ikzelf al zeiden, ik heb afscheid kunnen nemen.

Het mooie is dat hij in die laatste dagen nog één moment gefocust was en zijn ogen kon open houden, dat was ons moment. Ik kon hem dus met een gerust hart laten gaan, want ik wist dat het voor hem nu ook goed zat. Dat was het belangrijkste, dat hij vredig kon gaan zeg maar.

 

Dus toen ik gisteravond de hond ging uitlaten en uit het centrum de muziek hoorde knallen dacht ik er weer aan terug.

 

En aangezien ik bijna 32 word en aan de zijkanten al zeker 10 grijze haren heb, dacht ik dat ik ook wel eens ongevraagd advies mocht geven

Dus bij deze nogmaals: maak het goed als het kan!! Verlies is te verwerken, maar spijt blijft aan je knagen.

[marco]

Trouwens ook nog allemaal bedankt voor de wijze woorden.

 

Ron, jij hebt een bepaalde rust en acceptatie van zaken in je leven waar ik soms wel jaloers op kan zijn.

Het zal wel wijsheid zijn die met de jaren komt.

[marco]

Wat betreft je onderschrift: helemaal correct!

Ik gebruik tapatalk en daar zie je geen onderschriften mee, dus moest even de browser raadplegen.

[SakasakaHeyhey]

Pink even een traantje weg Marco.

 

Fijn dat je zo dapper bent om het hier te delen. Jij hebt toch de stap gezet en het goed kunnen maken. Wat dat betreft mag je trots zijn op jezelf.

 

Het is heel herkenbaar wat je schetst. Zelf in de familie sfeer een moeilijke stap durven zetten op jonge leeftijd om het contact met mijn oom te blijven behouden als enige. Dat werd totaal niet in dank dank afgenomen; spijt heb ik er tot de dag van vandaag niet van.

 

Jammer dat dat uiteindelijk een breuk heeft veroorzaakt met een deel van de familie. Het zij zo; ik kan mijzelf iedere dag recht in de spiegel aankijken.

 

Familie heb je niet voor het uitkiezen; je vrienden wel. Zo denk ik er in ieder geval over.

[marco]

Bedankt Remco.

Er is ook moed voor nodig om tegen de hele familie in te gaan en je eigen weg te gaan. Respect daarvoor!

[bert]

Voor mij ook een heel herkenbaar verhaal.

Ik heb van mijn vader die helaas maar 53 jaar is geworden,nooit afscheid kunnen nemen.

Mijn moeder heeft een hele strijd geleverd tegen een vreselijke ziekte.

Ik ben blij dat ik haar heb kunnen verzorgen tot het eind, al vond ze dat het niet zo hoorde,een zoon die de moeder verzorgd.

Verder heb ik alleen nog een broer,maar die heb ik inmiddels al zo'n 4 jaar niet meer gezien of gesproken.

Al moet ik zeggen,dat ik dit ook niet meer zou willen.

Ik bedoel hiermee te zeggen,dat soms is het gewoon beter om iemand niet meer te zien.

Het had zo mooi kunnen zijn,maar soms is het niet anders....

[marco]

Godsamme Bert, dat is helemaal verschrikkelijk. Wat mooi dat je voor je moeder hebt gezorgd, dat zal jullie band vast nog sterker hebben gemaakt.

Maar wat erg dat je ze allebei al hebt moeten verliezen.

 

Wat jij met je broer hebt, dat heb ik met mijn zus. Ik mis haar niet en we liggen elkaar gewoon niet. Bovendien heeft zij de grootste rol gehad in de familiebreuk. Mijn vader aan de andere kant mis ik nog steeds ondanks dat hij ineens zo veranderd is. Maar ja, het leven gaat verder he.

[bert]

Godsamme Bert, dat is helemaal verschrikkelijk. Wat mooi dat je voor je moeder hebt gezorgd, dat zal jullie band vast nog sterker hebben gemaakt.

Maar wat erg dat je ze allebei al hebt moeten verliezen.

 

Wat jij met je broer hebt, dat heb ik met mijn zus. Ik mis haar niet en we liggen elkaar gewoon niet. Bovendien heeft zij de grootste rol gehad in de familiebreuk. Mijn vader aan de andere kant mis ik nog steeds ondanks dat hij ineens zo veranderd is. Maar ja, het leven gaat verder he.

 

Dag Marco,

 

Mijn band met mijn moeder was al heel erg goed,en door het hele proces met haar ziekte is dit alleen nog maar hechter geworden.

We hebben veel gepraat samen, over de mooie dingen, maar ook over hoe ze haar uitvaart wou hebben enz.

Dit zijn moeilijke gesprekken,die je liever niet bespreekt met je moeder.

 

Al met al ben ik erg blij dat ik de laatste 1,5 jaar van haar leven voor haar heb kunnen zorgen.

Het was een lijdensweg voor haar, en ze is uiteindelijk onder mijn ogen overleden. Helaas op een manier die ik graag had willen voorkomen.

Maar dat is iets wat je niet in handen hebt.

 

Wat jij al aangeeft over je zus,dat heb ik met mijn broer.

Ik kon niet met mijn broer, en we verschillen te veel van elkaar.

Ik heb me altijd geschikt om maar de goede vree te bewaren, maar ook dat houd een keer op.

Er is te veel gebeurt,waardoor ik deze beslissing heb genomen.

 

Het leven gaat helaas niet altijd over rozen, maar je gaat verder, en je moet proberen er wat van te maken...

[Shaving Silly]

Ik zei steeds door de 4,5 jaar geen contact met mijn vader : soms is niet meer zien minder pijnlijk dan steeds het verdriet, boosheid en onmacht hebben om waar je tegen aanloopt.

Maar als je dan aan het sterfbed staat en elkaars handen vasthoud als je vader zijn laatste reis gaat maken dan doen de jaren van geen contact achteraf wel heel erg veel meer pijn en heb ik spijt dat ik niet harder en eerder geknokt heb voor ons als gezin.

Maar gedane zaken nemen geen keer en ik zal door moeten met wat ik hebt gekregen. Wij, mijn zus en haar familie en ik kregen een toetje in ons leven , een toetje wat gezin heet, een toetje van de vader die ik kende en lief had en zo kwijt was geraakt door een buitenstaander.

Het is niet de manier hoe lang je leeft maar hoe je leeft en hoe je eindigt.

Iemand zei ergens familie heb je en vrienden krijg je, maar bloed is ook dikker dan water en je familie blijft je familie.

Een heel dierbaar persoon van mij bleef maar zeggen : ga !!! hij is je vader en uiteindelijk ging ik maar ik ging met het lood in mijn schoenen en de tranen in mijn ogen van de nervositeit.

Maar ik ging en wij hebben als gezin mijn vader met liefde omarmt en hem de kracht gegeven om zijn weg terug te vinden naar ons en later naar mijn moeder.

Ik wilde dit niet helemaal schrijven maar blijkbaar zit het nog erg hoog en moet het er soms even uit. Dank je wel Marco voor het openen van die onderwerp in je topic.

 

Kus

Edited May 6, 2015 by Guest

[bert]

Het is precies zoals je het zegt Silly.

Ook ik wou het hier eigenlijk niet schrijven, maar soms zit het erg hoog en moet je het kwijt.

Gelukkig kan dit hier. Dit geeft ook wel aan,dat dit een bijzondere forum is en ook dit gewoon besproken kan worden.

[Snuff]

Het leven gaat helaas niet altijd over rozen, maar je gaat verder, en je moet proberen er wat van te maken...

 

Maar goed dat het leven niet altijd over rozen gaat, hoe kan je immers prettig afwegen als er nooit onprettig is?

[marco]

Heftig man. En wat moet je sterk geweest zijn, juist terwijl je zelf steun nodig had. Respect!

 

Ik ben in ieder geval niet de enige die geen band heeft met broer/zus.

[marco]

Ja Bert en Syl, soms moet je van je af schrijven. Ik heb het gedaan en besloot daarom om het te delen. Ik denk dat we hier inderdaad best een bijzonder forum hebben waar we toch wel een band met elkaar hebben opgebouwd.

Fijn dat jullie dit ook kunnen en willen delen.

[marco]

Het leven gaat helaas niet altijd over rozen, maar je gaat verder, en je moet proberen er wat van te maken...

 

Maar goed dat het leven niet altijd over rozen gaat, hoe kan je immers prettig afwegen als er nooit onprettig is?

En ook fijn dat we Ron als forumvriend hebben. Deze man heeft soms eigenlijk hele simpele wijsheden, die je wel aan het denken zetten en nog blijken te kloppen ook.