Deutsche Arbeit

[efsk]

Heren, dames ook,

Na diverse postuele panieken hier elders beschreven kreeg ik mijn juweeltje in de hand. Die simpele, zwarte celluloid scales zullen me wel nooit bekoren.

 

Het is grappig hoe je je allerhande ideeën in het hoofd haalt als je een afbeelding bekijkt voor tot aanschaf over te gaan. Zo dacht ik "Gaaf. Ze hebben de rug gewoon weggelaten!" en "Het lijkt wel een T-balk." en dan vraag je je af of je een verhandeling moet gaan schrijven over form follows function en of dat gaat betekenen dat het mes dus tegenvalt, zoals met form follows function wel vaker het geval is als het een concept wordt en men het doel uit het oog verliest. Dus heb je, temidden van de DHeLlende zomaar nog een zorg. Alsof deze bestelling nog niet genboeg slapeloze nachten bezorgt.

 

De vrees echter bleek ongegrond. Het is gewoon ontwerp, en godzijdank is het "Design" niet in de weg gaan zitten, op éen ding na: het mes is wat lastiger te openen omdat je niet effe aan de rug kunt trekken.

 

In het echt is het stukje "Deutsche Arbeit" een stuk ingetogener dan het misschien op de foto lijkt. "We zitten dan wel in de jaren 20, en aan de rand van de afgrond, en na al die loopgraven spuugt een ieder dan misschien wel op ons, maar we kunnen nog wel wat. Laten we het echter niet al te hard roepen."

 

Ik snap alleen dat merk niet. Feinster Silberstahl. Concurerende fabrikanten prezen daar hun staal mee aan...

 

Bij het scheren is het wel kort wennen. Stroppen voelt nders. Eigenlijk is het mes groter dan het is. Want het HEEFT natuurlijk wel een ruggetje, al lijkt het van niet. Het hangt alleen wat lager. Die 5/8 beginnen gewoon driekwart centimeter verderop. Je DENKT nu zie ik beter wat ik doe, maar dat is niet zo. Dat hele blad zit nog steeds in de weg, en je hand ook. Bij de bovenlip ramde ik het mes bijna mn hoofd in omdat gevoelstechnisch mijn hand nog niet daar was: de snede loopt voor je uit.

 

Als je daar echter aan gewend bent, en dat duurt niet lang, dan scheert het geweldig. Het klinkt anders, het mes beweegt zich mee met de lijnen van je gezicht. Mij is gisteravond de dwars-op-de-vleug gelukt, wat ik tot nu met een open mes nog niet durfde. Drie passes, waarvan éen dwars. Niet gesneden. De aluin niet gevoeld. Misschien ben ik bevooroordeeld, juich ik extra hard van opluchting dat het toch nog is gekomen, maar als mijn volgende scheerbeurt met dit exemplaar net zo fijn blijkt dan is dit niet alleen vanwege het uiterlijk een favoriet.

[Mesmer]

Ik vind het een prachtig mes!

[Tony]

Schitterend, mooie aanwinst

[Snuff]

blij dat het je alsnog goed bevalt, stond al lange tijd te koop trouwens.

[joostmoree]

Heren, dames ook,

Na diverse postuele panieken hier elders beschreven kreeg ik mijn juweeltje in de hand. Die simpele, zwarte celluloid scales zullen me wel nooit bekoren.

 

Simpele zwarte celluloid scales of uit andere plastics opgetrokken, bekoren eigenlijk nooit. Als ik een "hedendaags mes verwerf (vide mijn operaties met mijn Dovo's) dan sloop ik de shit er onmiddellijk vanaf. Niet alleen om reden van de gebruikte grondstof maar ook de vormgeving is een drama.

Maar het dilemma wordt zoals bij jouw mes altijd opgeroepen door de vraag: "Het is pakkumbeet 50 jaar of een of meer decennia daar aan voorafgaand, zo voortgebracht. Mogen we het dan wel slopen?"

 

Het is gewoon ontwerp, en godzijdank is het "Design" niet in de weg gaan zitten, op éen ding na: het mes is wat lastiger te openen omdat je niet effe aan de rug kunt trekken.

 

Nou Richard, ik vind het ontwerp niet zo gewoon, althans niet in de zin van alledaags. Design verdient de paradox! Anders gaat het ongezien in de onbeduidende massa teloor. Zolang de wetmatigheid "Form follows function" niet teveel met voeten wordt getreden wordt hier een prestatie neergezet.

En wat het openen van het mes betreft het volgende. We "trekken nooit aan de rug". Want dat houdt in dat je met je ranzige/zure/zoute vingers aan het mes zit. En daar allerlei onwenselijke smuik op achterlaat. Je opent je mes met een druk van het eerste kootje van je middelvinger op de punt van de monkey tail. Fysieke contacten van het mes met ledematen worden beperkt tot die in interactie met het gelaat, de steen en de strop.

 

"Ik snap alleen dat merk niet. Feinster Silberstahl. Concurerende fabrikanten prezen daar hun staal mee aan."

 

Ik heb al eerdere de giftige pen geroerd als repliek op de stelling van gerenommeerde schrijvers dat er in de top van de messenproducten zilver zou zijn verwerkt. Ik memoreer dat er in geen enkel carbon stalen mes, ongeacht van welk merk, meer zilver zit verwerkt dan in mijn voorhuid. En dat is nihil. En gelukkig maar. Want als je een topmes wilt verneuken dan moet je er zilver instoppen.

"Silberstahl" als kwalificatie geeft een onbepaalde duiding aan staal. Zoals ook de later opduikende term: "chrirurgisch" staal. Alhoewel deze is is nog een stuk rotter.

 

Zo, en nu wordt het tijd voor een whipsey.

 

J

 

 

[Sacre Bleu]

Ik zou haast willen zeggen: "Sacre Bleu, wat een prachtig mes." Die hoop ik te zijner tijd ook nog eens tegen te komen. Zelf stoor ik mij niet aan de plastic scales, al kan ik me voorstellen dat je vindt dat dit mes scales verdient die het mes meer recht doen. Laat je ons forumgenoten nog weten wat je er op aanbrengt?

[efsk]

Maar het dilemma wordt zoals bij jouw mes altijd opgeroepen door de vraag: "Het is pakkumbeet 50 jaar of een of meer decennia daar aan voorafgaand, zo voortgebracht. Mogen we het dan wel slopen?"

Negentig jaar oude NOS. Dat mag niet gesloopt. Daar ben ik heel simpel in. Wellicht storen de scales me in de meer of minder nabije toekomst dusdanig dat ik mijn mening in dezen wijzig.

 

Nou Richard, ik vind het ontwerp niet zo gewoon, althans niet in de zin van alledaags. Design verdient de paradox! Anders gaat het ongezien in de onbeduidende massa teloor. Zolang de wetmatigheid "Form follows function" niet teveel met voeten wordt getreden wordt hier een prestatie neergezet.

Let op: ik zeg niet dat dít ontwerp gewoon is, ik zeg ik herken hier geen concept in. En daar word ik blij van, want al te vaak draaft concept door tot in de onwerkbaarheid.

 

En wat het openen van het mes betreft het volgende. We "trekken nooit aan de rug". Want dat houdt in dat je met je ranzige/zure/zoute vingers aan het mes zit. En daar allerlei onwenselijke smuik op achterlaat. Je opent je mes met een druk van het eerste kootje van je middelvinger op de punt van de monkey tail. Fysieke contacten van het mes met ledematen worden beperkt tot die in interactie met het gelaat, de steen en de strop.

Dank voor deze terechtwijzing Ik zal eens oefenen. Ik wens echter nog wel gezegd te hebben dat na het stroppen na het scheren er geen vinger meer aan het metaal komt in dit huis. De scales worden vastgehouden, met een tissue wordt olie aangebracht en met datzelfde tissue vervolgens het mes dichtgeduwd.

 

"Silberstahl" als kwalificatie geeft een onbepaalde duiding aan staal. Zoals ook de later opduikende term: "chriru-rgisch" staal. Alhoewel deze is is nog een stuk rotter.

Des te vreemder om het als merknaam te gebruiken. Goedecke lijkt de fabrikant te zijn die dat deed. Ik zoek nog wat verder.

[joostmoree]

Richard,

 

Ik citeer:

Maar het dilemma wordt zoals bij jouw mes altijd opgeroepen door de vraag: "Het is pakkumbeet 50 jaar of een of meer decennia daar aan voorafgaand, zo voortgebracht. Mogen we het dan wel slopen?"

einde citaat.

 

Jij repliceert:

Quote

Negentig jaar ( nou ja? ) oude NOS. Dat mag niet gesloopt. Daar ben ik heel simpel in. Wellicht storen de scales me in de meer of minder nabije toekomst dusdanig dat ik mijn mening in dezen wijzig.""

Unquote.

 

Ter nuancering het volgende.

Er ontwikkelt zich onder druk van de Noord-Amerikaanse markt een overheersend beeld dat wat oud is - en ouder dan 60 jaar is volgens Amerikaanse begrippen als Middeleeuws te kwalificeren, immers ze kopen op de Delftse zaterdagmarkt roestige Friese Doorlopers uit mijn adoloscententijd en zwaar geoxideerde vorige week voortgebrachte gietijzeren strijkijzers - als topkwaliteit moet worden aangemerkt.

Dat is niet zo. Ook 70 jaar geleden was alom bekend dat sedert het opstarten van de "moderne T Ford productie methode" het zeer lonend was om het begrip "Time is money", verder te verramschen.

 

Dus we hoeven 70 jaar oud plastic niet kritiekloos te bewonderen. Want waarom werd 70 jaar geleden plastic (plankjes met een afgeschuinde hoek), toegepast in plaats van been, hoorn en exclusief tropisch hout? Precies, omdat het in massa kon worden geproduceerd; voor alle merken door een producent die een model leverde werd afgenomen en geen flikker mocht kosten. Vergeet niet dat jouw mes alom en in het bijzonder door mij bewonderd, in het jaar van productie - zo het de door jou begeerde leeftijd heeft van ca 90 jaar -, in dat tijdgewricht niet meer kostte dan 72.600.000.000.000 Reichsmark; het equivalent van € 0,29,3, de prijs van -tig halfjes bruin.

Als ik mijn lade opentrek zie ik zonder dat mijn blik ruim moet dwalen een stuk of twintig van al die precies hetzelfde plastic plankenparen. Je kunt er grachten mee vullen.

 

En aangezien wij onze NOS messen niet verwerven met het oogmerk om dezen te enigertijd minty (want dan had je hem niet uit mogen pakken) aan geschifte Amerikanen te verkopen, staat het ons vrij om kritisch naar scalemateriaal te kijken en het motto: adopt, adept and improve" toe te passen. Ook op de ouwe jongens. Die daarnaast nog zijn voorzien van dat "opzienbarende" unieke? originele? obsolete? goedkope? pinmateriaal!?

Of te wel, toch slopen . . . . . . . . ?

 

Begrijp me goed! Als ik naar mijn 9/8ste Kropp sta te kijken met scales als hiervoor bedoeld, dan kan ik ook niet zo een twee drie de hobbel nemen om dezen naar de bandschuurmachine te brengen.

 

J

[efsk]

Alors.

Negentig jaar, al dan niet gewenst. In dezen baseer ik mij slechts op meneer Revisor, né Kronenberg die stelde dat dit mes hoogstwaarschijnlijk uit de jaren twintig stamt. Die bevinden zich zo om en nabij de negentig jaar, plus of min 5, in ons verleden.

De leeftijd echter zegt niet noodzakelijkerwijs iets over de kwaliteit. Ook vroeger maakte men troep en soms zelfs lelijke dingen. Zoals deze scales: treffend voorbeeld van beiden. En die zou je dus weg kunnen tieften.

Andere lelijke dingen van vroeger zijn vrijwel alle brutalistische gebouwen, de Lamborghini Countach en de coelacanth. Toch gooien we die niet weg. Niet allemaal althans.

 

De Coelacanth is hors categorie. Een levend fossiel wat zelfs half verrot zn weg nog vindt naar het museum. Hadden deze scales halfverrot geweest dan had ik geen seconde getwijfeld ze te vervangen.

De Lamborghini Countach heeft bestaansrecht. Mensen met teveel geld en te weinig smaak moeten ergens mee protsen. Jammer dat dat zo opzichtig moet. (Dit geldt overigens ook voor de Hummer en de Audi Q7.) Eveneens dus een vergelijking die scheefgaat: geen weldenkend mens protst met deze scales.

Het Ministerie van Financiën is prachtig verbouwd. Ingetogen stijl met behoudt van brutalistisch karakter. De Spaanse Toren is gesloopt. Andere gebouwen mij even ontschoten staan op de monumentenlijst. De scales verbouwen gaat niet: het spul wordt niet opeens ander materiaal. Kortom, Slopen of de monumentenlijst.

 

Lang verhaal om uit te komen op dezelfde vraag als waar het mee begon. Maar wel met een verschil: de monumentenlijst is erin geslopen.

 

Een antiek meubelstuk wordt gerestaureerd tot het niet te onderscheiden is van nieuw. Een schilderij wordt niet versneden opdat het beter in het interieur past. Maar als de stoffering van de stoel kapot is zal ze worden vervangen door nieuwe. Hopelijk passend bij het model stoel, misschien passend bij de tijdsgeest van het meubel, maar zeker passend bij de persoonlijke smaak. De gebarsten schilderijlijst ditto. Zijn stof of lijst echter intact doen we dan niet juist ons best ze zo te behouden? Al is het lelijk en past het niet bij het behang?

 

Lelijke plastic scales. De BMW 2002 tii kreeg een mechanische injectie van Kugelfischer. Toentertijd een stukje goedkoper dan de electronische versie van Bosch. Ook een stukje minder efficient en minder onderhoudsvriendelijk. Zoude ik ooit zo'n auto bekomen deed ik toch mn best juist zo'n injectiesysteem er in topconditie in te krijgen. Dat geldt niet voor deze scales. Waren ze kapot zocht ik een stel wat ik wel mooi vind en wat ik bij het mes vind passen. Of het jaren twintig wordt betwijfel ik. Maar ze zijn niet kapot. Ze zijn helemaal heel. Er zit geen haaltje in de bekleding, geen barstje in de houten lijst.

 

Zwart celluloid. Of plastic, weet ik veel. Lelijk, maar ook redelijk fragiel. Zo voelt het wel aan. Nog helemaal heel, na al die tijd. En dan is het opeens toch weer emotie. Alle pogingen tot rationaliseren ten spijt. Doet al verdomde lang zn best om een snede te beschermen tegen de omgeving, en vice versa. Heeft gezien de herkomst niet heel erg zn best hoeven doen maar is toch geslaagd.

Van mij mag het er nog even mee doorgaan. Wel wat harder werken: ik gebruik dit mes daadwerkelijk.

[joostmoree]

Ha Richard!

 

Je rolt een heel tapijt van rechtvaardiging tot handhaving van de huidige scales uit!

Daar is niks mis mee!

 

Ik trek daaruit de gevolgtrekking dat je terugkeert van je dwalingen des weegs eerder kennelijk blijkend uit je betoog: "Heren, dames ook, Na diverse postuele panieken hier elders beschreven kreeg ik mijn juweeltje in de hand. Die simpele, zwarte celluloid scales zullen me wel nooit bekoren."

 

Mijn verhandeling daaropvolgend behoeft geen nadere toelichting. Gecondenseerd komt deze er op neer dat alles wat oud is - in jaren geteld - en wanneer het om industriële objecten gaat, niet vanzelfsprekend een kwaliteitsproduct is. Maar als het klopt moeten we het natuurlijk niet vanuit een gedwepen verbeteringsdrang vervangen.

 

Ik denk dat we hiermee breedvoerige detail verhandelingen over de scales van jouw mes, dat mij overigens bijzonder hebzuchtig maakt, hebben afgerond.

 

J

[efsk]

Je rolt een heel tapijt van rechtvaardiging tot handhaving van de huidige scales uit!

 

Dat komt Joost

Je vraagstelling deed mij me afvragen waarom ik dacht zoals ik dacht. Gevoed door een glas of wat goede wijn kwam ik op bovenstaand licht warrig betoog uit.

Het eindresultaat is dat ik mijn eigen motieven in deze beter begrijp. En weet dat ik het met mezelf eens ben.

[Guest]

Mooi mes, hoop dat hij goed scheert.

[efsk]

Mooi mes, hoop dat hij goed scheert.

Dit ding scheert HEERLIJK. Stuurt zich bijna zelf over je gezicht en is erg zacht voor je huid. Niet voor je baardhaar, gelukkig.